Από το ναυάγιο της Πύλου πέρασε ένας χρόνος. Στο πλοίο επέβαιναν 750 μετανάστριες/ες, με σημείο εκκίνησης το Τομπρούκ της Λιβύης, από τους οποίους διασώθηκαν οι 104. Το ναυάγιο αυτό ήρθε να προστεθεί στη μακρά λίστα των νεκρών μεταναστών που επιχειρούν να διασχίσουν τα σύνορα της ευρώπης. Θυμόμαστε τις νεκρές μετανάστριες στο Φαρμακονήσι το 2014, καθώς και τους 19 μετανάστες που κάηκαν ζωντανοί στον επίσης αιματοβαμμένο Έβρο τον περασμένο Αύγουστο. Οι θανατηφόρες επαναπροωθήσεις, η άρνηση του δικαιώματος αίτησης ασύλου, η τεράστια και σκόπιμη γραφειοκρατική κωλυσιεργία για μία συνέντευξη, τα χρόνια που σαπίζουν, ο εγκλεισμός στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μέσα σε φριχτές συνθήκες διαβίωσης, η αιώνια προσμονή, οι συνοριακοί βιασμοί μεταναστριών, και εν γένει η κατάφωρη ρατσιστική και πατριαρχική βία, είναι μόνο κάποιες από τις πτυχές του ταξιδιού προς ένα «καλύτερο μέλλον».
Το ελληνικό λιμενικό, με συνοπτικές διαδικασίες, απέδωσε την ευθύνη τού ναυαγίου στους ίδιους τους επιβαίνοντες (κατηγορώντας 9 Αιγύπτιους μετανάστες για παράνομη διακίνηση), και ισχυρίστηκε ότι οι μετανάστες στο κατάστρωμα αρνήθηκαν οποιαδήποτε βοήθεια τη στιγμή που βρίσκονταν αντιμέτωπες με τον πνιγμό. Φυσικά, τόσο οι μαρτυρίες των επιζήσαντων, όσο και το φωτογραφικό υλικό αποδεικνύουν εμφανώς το αντίθετο. Πρόθεση του λιμενικού, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, δεν ήταν η παροχή βοήθειας, αλλά το «push forward», δηλαδή, η προώθηση του σκάφους έξω από τα ελληνικά χωρικά ύδατα. Σε αυτό το πλαίσιο, η προσπάθεια ρυμούλκησης επιδείνωσε την κατάσταση του υπεράριθμου πλοίου, με αποτέλεσμα το πλοίο να βυθιστεί. Αργότερα, σύμφωνα και πάλι με καταθέσεις μεταναστριών, το ελληνικό λιμενικό εξανάγκασε όσες/ους κατέφθασαν στο λιμάνι της Καλαμάτας σε σιωπή και απομόνωση, προχωρώντας σε κατάσχεση των τηλεφώνων τους και αντικατάσταση με άλλες συσκευές, προκειμένου να διαγραφούν τα αποδεικτικά στοιχεία.
Οι θανατοπολιτικές* τής συνοριοφυλακής και ακτοφυλακής της frontex, η αντιμεταναστευτική πολιτική του Κράτους, τα ρατσιστικά πογκρόμ, οι ευρωπαϊκές πολιτικές που χτίζουν μέρα με τη μέρα την ευρώπη- φρούριο, με σκοπό τη διαχείριση και οικονομική εκμετάλλευση του μεταναστευτικού πληθυσμού, είναι όλοι υπεύθυνοι για τις αναρίθμητες δολοφονίες στο αιγαίο και τη μεσόγειο.
Οι πόλεμοι και η επιβολή με την οποία έρχονται αντιμέτωποι οι μετανάστες, είναι εν πολλοίς αποτέλεσμα και της σκληρής παρακαταθήκης που άφησε πίσω της η αποικιοκρατία και οι σημερινές ιμπεριαλιστικές πολιτικές απέναντι στις χώρες της ανατολής, με σκοπό τον οικονομικό, διοικητικό, στρατιωτικό και πλουτοπαραγωγικό έλεγχο των χωρών.
Χρόνια τώρα οι μετανάστριες κατασκευάζονται από την κυρίαρχη ρητορική και τα ΜΜΕ ως ένας άλλοτε εσωτερικός και άλλοτε εξωτερικός εχθρός που διεισδύει στην ευημερία των ευυπόληπτων και καθόλα νόμιμων λευκών, ετεροκανονικών, ευρωπαίων δυτικών, την ίδια στιγμή που (όσες επιζήσουν) χρησιμοποιούνται για την απλήρωτη, επισφαλή και αόρατη εργασία, κάτω από εξοντωτικές συνθήκες. Για τη δύση, οι μετανάστες έγιναν οι επικίνδυνοι άλλοι, οι άγνωστοι, οι μιαρές, τα περιθωριακά, οι αόρατες, οι χωρίς χαρτιά, που ζουν σε χώρους και χρόνους ανύπαρκτους.
Εμείς από την πλευρά μας διεκδικούμε την άμεση απελευθέρωση των υπόλοιπων 5 μεταναστών που κρατούνται ακόμη, την παροχή ασυλίας και την υλική και ψυχολογική υποστήριξή τους, την κατάργηση των συνόρων, των στρατοπέδων και των φραχτών. Αγωνιζόμαστε για την ελεύθερη μετακίνηση όλων, και για το σταμάτημα των δολοφονικών επαναπροωθήσεων. Στεκόμαστε αμέριστα αλληλέγγυα, με κάθε δυνατό τρόπο.
___________
* «Σύμφωνα με τον Αγκάμπεν, η θανατοπολιτική αποτελεί πλέον τη βασική πολιτική ατζέντα της δύσης. Η άσκηση της βιοπολιτικής από την κεντρική εξουσία, δηλαδή η οργάνωση της ζωής, προϋποθέτει, αντίστoιχα, και την οργάνωση του θανάτου, δηλαδή την άσκηση της θανατοπολιτικής». (Δημήτρης Πλάντζος, Το Πρόσφατο Μέλλον – Η κλασική αρχαιότητα ως βιοπολιτικό εργαλείο, 2016)
η ομάδα πύραυλος 