οι πλατείες είναι δικές μας

Οι πλατείες είναι αυτών που τις κατοικούν,
όλων όσων τις ανασάνουν και τις δίνουν φωνή.
Ορίζονται από ρόδες ποδηλάτων και
από αυτοσχέδια τέρματα φτιαγμένα με τσάντες σχολικές.

Οι πλατείες έχουν την δική τους ιστορία,
γεμάτη πρωινούς καφέδες, απογευματινά μπουγέλα,
συνθήματα στους τοίχους, θερινά σινεμά και
μπύρες τις νύχτες (φαντ)αστικών καλοκαιριών.

Οι πλατείες ανήκουν στα σκυλιά που τις κατουρούν,
σε συμμορίες γατιών, σε αυτές/-ούς που τις καθαρίζουν,
και στις γιαγιάδες που τις είδαν να αλλάζουν.
Σε οικογένειες μεταναστριών που βγάζουν βόλτα τα μωρά τους,
στους παππούδες που παίζουν χαρτιά, στα φιλιά των ερωτευμένων,
σε οσ@ δε χώρεσαν στις στενές και άβολες καρέκλες αποπνικτικών καταστημάτων.
Στα κορίτσια που παίζουν μπάλα, στα αγόρια που γουστάρουν άλλα αγόρια,
στα άτομα σε αναπηρικά αμαξίδια που δεν μπόρεσαν να μπουν σ’ εκείνο το καφέ,
στα τρανς παιδιά που τα διώξαν απ’ το σπίτι και κάναν σπίτι τους την πλατεία.

Οι πλατείες είναι σημεία συνάντησης, αγάπης και αγκαλιάς.
Είναι μέρη ελευθερίας και εκτόνωσης από τις μίζερες ζωές που σχεδιάζουν για μας.

Οι πλατείες είναι δικές μας.
Πίσω!

---

* φωτογραφία αφίσας: δημήτρης παπαδήμος / πανοραμική άποψη της πλατείας δικαστηρίων (αρχές δεκαετίας ’60)

** ποίημα αφίσας: άνια βουλούδη / η πλατεία ως μια βέβαιη κατάληξη