τέσσερις ιστορίες από τα κάτω και τα μέσα

ΙΙΙ.

ώρα: 5 και 23 τα χαράματα
στάση: καμάρα
πόλη: του Ελέους
μυρωδιά: τσιμέντο και νύχτα
κόσμος ελάχιστος

Το 14 φαίνεται να έρχεται από μακριά.
Ο κόσμος προετοιμάζεται.
Γάντια, τσεκ. Μάσκες, τσεκ. Αντισηπτικό, τσεκ.

Ανεβαίνουμε.
Ανοίγουν μόνο οι πίσω πόρτες…
Ησυχία…

Στάση ΑΧΕΠΑ: επιβιβάζεται ένας άστεγος άντρας.

Η σιωπή αποκτά ένταση. Μπροστά μου μία κυρία με λεοπάρ παλτό κοιτά γύρω της-κοιτά τον άντρα-κοιτά γύρω της-κοιτά τον άντρα. Ανοίγει ένα παράθυρο -δεν ήταν αρκετό. Αλλάζει θέση -τίποτα δεν ήταν αρκετό…

Όταν παίρνεις συνέχεια λεωφορεία μαθαίνεις να διαβάζεις με ακρίβεια τα μάτια των επιβατών. Καταλαβαίνεις ποιος δεν χτύπησε εισιτήριο και αγχώνεται για ελεγκτές, ποιος έχει αργήσει στη δουλεία, ποιος ξενύχτησε και πάει σε μάθημα, ποιος κοζάρει την απέναντι, ποιος παίρνει λεωφορείο πρώτη φορά και ποιος χιλιοστή.

Η φωτεινή επιγραφή αναβοσβήνει μέσα στο λεωφορείο: «πλένετε τα χέρια σας. καλύπτετε το πρόσωπό σας. μην πλησιάζετε τον οδηγό.-»

Τα μάτια της κυρίας με το λεοπάρ παλτό καρφώθηκαν έξω από το παράθυρο. Οι φόβοι της, όμως, μείναν εντός. Δεν ήταν μόνο ο φόβος της φτώχειας που εξαπλωνόταν και προσπαθούσε να αποφύγει σε κάθε συνήθη διαδρομή. Κάθε κίνηση, κάθε ανάσα, κάθε αμήχανο άγγιγμα της τσάντας είχε μέσα και το νέο αυτό φόβο του covid.

Σταμάτησα να την κοιτώ. Έκλεισα τα μάτια μου. Φαντάστηκα τον covid μικρό παιδί, 7 χρονών, να τρέχει ανεξέλεγκτα από θέση σε θέση, να αράζει στη γαλαρία και να ενοχλεί αφόρητα την κυρία αυτή.

Το μυαλό μου πλημμύρισε από εικόνες σε πρωτοσέλιδα και φωνές: «Εγώ σας τα είπα και νίπτω τα χέρια μου… πολύ σχολαστικά.»

Ο γλυκομίλητος Τσιόδρας ανακοινώνει τα νέα κρούσματα και τους θανάτους στο δελτίο των 6 μ.μ. «Σε πειραματικό στάδιο το νέο φάρμακο κατά του κορωνοϊού».

Η Sontag γράφει:

«Η ασθένεια είναι η νυχτερινή πλευρά της ζωής. Μια πιο ονειρική ιθαγένεια. Όλοι από τη στιγμή που γεννιόμαστε κρατάμε στα χέρια μας δύο διαβατήρια. Ένα για το βασίλειο της υγείας και ένα για το βασίλειο της ασθένειας. Αν και οι περισσότεροι προτιμούμε το πρώτο, όλοι μας -έστω για λίγο, για όσο κρατάει ένα ξόρκι-είμαστε αναγκασμένοι να κατοικήσουμε στο βασίλειο εκείνης της άλλης πλευράς της ζωής.»

Η ώρα είναι 6 παρά 5 λεπτά.
Έφτασα στη δουλειά.
Άλλη μια μέρα ξεκινά.

Pages: 1 2 3 4